Ditmaal heb ik me verdiept in bepaalde mythes waaronder Briseis en Guinevere en ook spreek ik over hoe The Great Gatsby nu voor altijd in mijn lijst van favoriete romans zal staan. Ga snel naar mijn leesportfolio of scrol hier verder en ontdek waarom!

Opdracht 8: mythes

Mythe 1: Briseis

Deze mythe begint met dat Briseis aan Achille wordt gegeven als oorlogsbuit tijdens de Trojaanse oorlog, maar in plaats van misbruik van haar te maken respecteert hij haar en worden de twee verliefd. Zo verliefd zelfs dat wanneer Agamemnon haar wegrooft, Achille van woede en onmacht zijn wapens neerlegt en deze pas weer opraapt wanneer zijn neef wordt gedood door Hector (neef van Briseis). Dit verhaal roept bij mij meteen een gevoel van verliefdheid en spanning op. Hoe Achille en Briseis elkaar leren kennen is uiterst ongewoon en de manier hoe Achille haar behandelt (eerst met respect, vriendschap, dan liefde) vind ik wonderbaarlijk. Zij is immers de vijand, maar hij ziet ondanks dat toch haar schoonheid en rakend karakter, met als resultaat een verboden liefde tussen de twee. Ook riep de mythe een gevoel van onmacht bij me op. Om Achille te straffen neemt Agamemnon Briseis als slaaf en mag Achille haar niet meer zien.  Achille voelt zich machteloos en gaat in staking. Ik begrijp hem volkomen. Als iemand speciaal van je wordt weggenomen ben je volledig van de kaart. Je mist die persoon, wil hem of haar redden koste wat kost en je kunt aan niets anders meer denken. Een compleet gevoel van machteloosheid dus waar je gek van wordt en dit overviel me meteen bij het lezen.

Het verhaal deelt in mijn ogen veel met Romeo en Julia van Shakespeare. Net als Romeo en Julia delen Briseis en Achille een verboden liefde met elkaar die tragisch afloopt. Briseis en Achille plegen wel geen zelfmoord, maar delen een andere soort ondergang met elkaar. Ze nemen elkaar namelijk de oorlog kwalijk. Hector doodt de neef van Achille en als antwoord doodt Achille Hector (neef van Briseis). Beiden verliezen ze dus familieleden door de oorlog en deze gebeurtenissen breekt hen volgens mij meer dan de daad van Agamemnon, en dit roept bij mij verdriet op. Wanneer de twee elkaar hadden tegengekomen in een andere tijd en op een andere plek hadden ze waarschijnlijk wel perfect gelukkig met elkaar geweest, maar dat feit maakt de mythe natuurlijk ook zo mooi en illustreert nogmaals dat liefde nooit simpel is, altijd onverwacht komt, blind is en we er elke minuut van moeten genieten zolang we kunnen (grondmotief).

Histoportal. (2015). Briseis. Opgeroepen op 8 maart 2015 van: https://www.histoportal.nl/index.php?p=categorie&cat=18.

Mythe 2: Guinevere (Keltisch)

Een andere mythe waar meteen mijn oog opviel is Guinevere. Sinds de film King Arthur van Antoine Fuqua waarin Keira Knightley de rol van dit mythisch figuur op zich neemt, ben ik verslingerd aan de Keltische mythes en aan deze sterke vrouw. Hoe Knightley zowel de kwetsbaarheid als de kracht van Guinevere vertolkt vind ik prachtig, en dit voelde ik ook tijdens het lezen van de mythe. Ik voelde een soort van bewondering voor haar tijdens het lezen omdat ze een heel sterke vrouw is. Ze kan boogschieten, is onafhankelijk en vecht moedig mee in oorlogen. Die kracht heeft echter ook een negatieve kant. Tijdens haar relatie met Arthur kan ze namelijk niet de bewonderende ogen van Lancelot negeren en krijgen de twee een verhouding met destructieve gevolgen. Ze is dus fysiek erg krachtig, maar emotioneel snel kwetsbaar en in de war op vlak van liefde (zoals wij allemaal misschien). Guinevere is hier een mooi voorbeeld van hoe mensen met het leven omgaan. Buiten af lijkt ze alles onder controle te hebben, maar vanbinnen draait haar hoofd overuren met alle gevolgen van dien. Dit wekt bij mij begrip op omdat iedereen maar een mens is en fouten maakt, ook zo’n sterke vrouw als Guinevere.

Deze mythe doet me denken aan Helena van Troje die ook door een scheve schaats te rijden een hele oorlog op haar geweten krijgt. Hoewel Guinevere geen oorlog veroorzaakt tussen twee rijken, zorgt ze er wel voor dat de Ronde Tafel zijn eenheid verliest met als gevolg dat de ridders in opstand tegen elkaar komen en de Tafel verdwijnt.

In deze twee mythes schuilt volgens mij het motief dat vrouwen hun emoties niet onder controle kunnen houden en daardoor onbetrouwbaar zijn. Hoewel je ook kunt zeggen van Lancelot en Paris dat zij niet sterk genoeg waren om de lust en liefde te bedwingen voor deze al bezette vrouwen. Het grondmotief dat ik er dan uithaal is dat liefde vooral niet logisch is, geen rekening houdt met huidskleur, afkomst of eender wat. Liefde kan tussen iedereen gebeuren.

Histoportal. (2015). Guinevere. Opgeroepen op 8 maart 2015 van: https://www.histoportal.nl/index.php?p=categorie&cat=19.

Opdracht 9: verwerkingsopdracht roman

Boek

Fitzgerald, F.S.(1925). De Grote Gatsby. Uitgeverij Atlas.

Korte inhoud

De Grote Gatsby is een klassieker onder de klassiekers en een tragisch liefdesverhaal. De roman gaat over de steenrijke alcoholsmokkelaar Jay Gatsby die zijn verleden en familie volledig de rug heeft toegekeerd, behalve dan zijn vroegere verloofde Daisy. Als gastheer van extravagante party’s probeert hij haar terug te winnen, maar zij is inmiddels al getrouwd met een rijke aristocraat. Het verhaal speelt zich af in het New York van de jaren ’20 en beroerd elke lezer.

E. Vertelperspectief

Herschrijf een fragment van 1,5 p. (kopie van het fragment bijvoegen) in een ander en origineel vertelperspectief: laat bijv. een dier, een plant of een meubel, of een toevallige voorbijganger dezelfde scène beschrijven.

Fragment uit roman

‘Sla me dan!’ hoorde hij haar krijsen. ‘Gooi me tegen de vlakte en sla me dan, miezerige gemene lafbek die je bent!’ Een ogenblik later stoof ze naar buiten het schemerdonker in, schreeuwend en met haar handen zwaaiend – voordat hij ook maar een stap kon doen was de hele geschiedenis al voorbij. De ‘auto des doods’, zoals de kranten schreven, stopte niet; hij doemde uit de vallende duisternis op, maakte even een weifelende tragische slinger, en verdween toen de volgende bocht om. Mavro Michaelis wist niet eens met zekerheid te zeggen wat de kleur van de auto was. De andere auto die richting New York reed, kwam honderd meter verderop tot stilstand, en de bestuurder snelde terug naar waar Myrtle Wilson, haar levensdraad op gewelddadige wijze afgesneden, geknield op de weg lag en haar dik en donker bloed zich met het stof vermengde. Michaelis en deze man waren als eersten bij haar, maar toen ze haar blouse, nog klam van de transpiratie, opengescheurd hadden, zagen ze dat haar linkerborst er als een losse lap bij bengelde, en dat ze niet hoefden luisteren of het hart eronder nog klopte. De mond stond wijd open en de mondhoeken waren ietsje ingescheurd, alsof ze in het prijsgeven van de geweldige levenskracht die ze zo lang had opgezameld gestikt was.

We zagen de drie of vier auto’s en de menigte al van verre. ‘Auto-ongeluk!’ zei Tom. ‘Prima. Dan heeft Wilson eindelijk is wat klanten.’ Hij remde af, maar nog zonder enige intentie om te stoppen, totdat, toen we dichterbij kwamen, de zwijgende, gespannen gezichten van de mensen rond de deur van de garage hem automatisch op de rem deden trappen. ‘We zullen even gaan kijken,’ zei hij twijfelend, ‘heel even maar.’ Ik werd mij nu van een hol, jammerend geluid bewust dat onafgebroken vanuit de garage opsteeg, een geluid dat, toen we uit de auto kwamen en in de richting van de deur liepen, zich tot de woorden ‘O mijn God!’ vormde die telkens maar weer hijgend en kreunend werden uitgestoten. ‘Er is iets ergs gebeurd!’ zei Tom opgewonden. Hij ging op zijn tenen staan en tuurde over een kring van hoofden heen in de garage, die slechts door een gele gloeilamp, in een heen en waar zwaaiende metalen schutkorf aan het plafond verlicht werd. Toen maakte hij een schel en raspend geluid in zijn keel, en met heftige duwende bewegingen van zijn krachtige armen drong hij naar voren. De kring sloot zich weer met een gemompel van beklag; het duurde een minuut voordat ik ook maar iets kon zien. toen brachten nieuw-aangekomenen de rij in de war, en Jordan en ik werden plotseling naar binnen geduwd. Het lichaam van Myrtle Wilson lag, in een deken gewikkeld, en vervolgens in nog weer een deken, alsof ze kou leed in deze hete nacht, op een werkbank bij de muur, en Tom stond met zijn rug naar ons toe, er roerloos overheen gebogen.

Fragment door de ogen van de auto van Tom

Ik stond al zeker een paar uur te bakken in de zon in het centrum van Manhattan toen eindelijk de avond viel en Tom met zijn gezelschap besloot om weer naar East Egg te gaan. Opmerkelijk was dat Gatsby en Daisy samen in de andere auto stapte en er vliegensvlug vandoor reden. Nick en Tom stapte bij mij in. De sleutel opende mijn deuren en ontvlamde mijn motor, eindelijk kon ik mijn banden strekken. Tom was niet haastiger dan normaal, maar toch voelde ik een soort spanning. Het was net of ik diende om zijn opgekropte emoties te laten varen dus we reden roekelozer dan normaal. Een half uur later reden we de garage van de Wilsons voorbij en mijn ijzeren deuren vertelde me dat er iets anders dan anders was. ‘Sla me dan!’ hoorde ik mevrouw Wilson krijsen. ‘Gooi me tegen de vlakte en sla me dan, miezerige gemene lafbek die je bent!’ Wat er toen gebeurde hou je niet voor mogelijk. Mevrouw Wilson liep zonder te kijken uit haar huis de weg over en botste frontaal tegen de zonnebloem gele auto van Gatsby die op zijn beurt er vliegensvlug vandoor reed. Vanaf toen bekend als ‘de auto des doods’. Ik voelde een steek in mijn carrosserie, of was het Tom die me deed remmen? We gingen in elk geval plots veel trager, maar niet met meer controle. Ik voelde Tom zijn voeten op mijn pedalen trillen en we vielen met een schok vlak voor de garage stil. Tom stoof met een snelheid uit me en vergat de sleutel. Nick bleef twijfelend zitten, maar van zodra hij Tom hoorde jammere en mensen uit de weg zag graaien, volgde hij zijn vriend. Myrtle Wilson, zo was haar naam, lag in dekens opgerold in de garage. Ze zag er koud en gekraakt uit. Haar borst was opengespleten en haar ogen voor altijd dicht. Ze was plots half de schoonheid die ze was vijf minuten geleden en kon zich niet voorstellen welke mensen ze vol verdriet achterliet. Een blinde kon zien dat ze het leven gelaten had, maar ook de pijn in de ogen van Tom was niet moeilijk te ontrafelen. Daar lag ze, zijn grote geheime liefde. Dood en nooit meer terug te keren met daar naast Tom, roerloos met de rug naar ons allen en met een hart vol verdriet. Deze bestemming had ik nooit verwacht, en wou ik ook zo snel mogelijk en scheurend verlaten.

Evaluatie

Als lezer vond ik deze opdracht zeker zinvol. Meestal is het zo dat ik boeken lees met het doel me te ontspannen en me te laten meeslepen in intriges en problemen, maar vaak gebeurt het dat ik tijdens het lezen mijn concentratie verlies en zo wel vijf pagina’s kan lezen zonder stil te staan bij de inhoud waardoor ik een groot deel van het verhaal en de boodschap mis. Bij deze opdracht moest ik echt opzoek gaan naar een goed fragment en deze meerdere keren lezen alvorens ik zelf door een ander perspectief het opnieuw schreef. Dit denkproces verhoogde mijn concentratie en leesbetrokkenheid waardoor de inhoud en het grondmotief van dit boek me beter bijbleven.

Vanuit didactische oogpunt vond ik deze opdracht ook zinvol. Het zet de leerlingen aan om tijdens het lezen beter op te letten en om ook hun aandacht te vestigen op andere verhaalaspecten buiten het verloop en grondmotief. Ook leren ze zo dat een verhaal vanuit vele oogpunten kan geschreven worden en geeft het hen de gelegenheid om zelf in het verhaal te stappen wat hen zal aanzetten om met meer concentratie en betrokkenheid te lezen, wat het ook bij mij deed.

Opdracht 10: verwerkingsopdracht roman

Boek

Elsschot, W. (1946). Het dwaallicht. Amsterdam: Querido.

Korte inhoud

Het Dwaallicht van Elsschot neemt de lezer mee op zoektocht door de straten van Antwerpen in de late jaren ’30. Op een regenachtige avond komt Frans Laarmans (alterego van Elsschot) een paar Indiërs tegen die opzoek zijn naar Maria Van Dam die in de Kloosterstraat moet wonen. Laarmans wil er in eerste instantie niets mee te maken hebben, maar kiest er toch voor om de reizigers te helpen met als gevolg een echt avontuur.

B6. Verhaal

Vergelijk het verhaal grondig met zijn verfilming, verstripping of toneelbewerking. (20 regels)

De eerste keer toen ik Het Dwaallicht las, greep het boek me meteen aan. De verhaallijnen, gebeurtenissen, de tijdloze onderwerpen, plaats… zorgde ervoor dat ik meteen verkocht was, maar toch had ik moeite met het waarnemen van de sfeer en de tijdsgeest van het verhaal. Tuurlijk ken ik het Antwerpen van vandaag, maar ik moet al hard mijn best doen om me een beeld te kunnen vormen van het Antwerpen voor WOII, en hier komt de strip goed van pas. De tweede keer dat ik de roman las, was dus in de vorm van een graphic novel gecreëerd door Dick Matena en het verhaal kwam toen voor mij helemaal tot leven. De strip bevat de authentieke romantekst en door Matena’s striptekeningen ook de authentieke sfeer en tijdsgeest. In het boek wordt Antwerpen omschreven als grauw, regenachtig en donker. Matena maakt van deze beschrijving een echte beleving door doorheen de hele strip enkel met grijze en zwarte kleuren te werken en Antwerpen steeds in de regen af te beelden. Ook met de beschrijving van de personages houdt Matena rekening. De Indiërs zijn heel typisch (bijna stereotiep) afgebeeld, wat ervoor zorgt dat je als lezer de onwetendheid toen over andere volkeren en culturen ervaart. De protagonist Laarmans heeft dan weer duidelijke trekken van Elsschots uiterlijk, goed gezien van Matena want dit personage is inderdaad een pseudoniem van Ellschot die in het echt  Alphonsus Josephus de Ridder heette. Maar wat Matena volgens mij helemaal tot leven wekt in deze grapic novel is de stad Antwerpen als personage. De straten zijn dankzij deze strip geen straatnamen meer waar lezers die nooit of amper in Antwerpen zijn geweest zich niks bij kunnen voorstellen, maar echte plaatsen. Je herkent de Groenplaats en de Kloosterstraat en al de andere plekken en wat het nog mooier maakt, is dat je zo een blik in het verleden kan werpen. Matena heeft speciaal voor deze strip vroegere stadsplannen, afbeeldingen, en beschrijvingen over Antwerpen bestudeerd zodat hij de tijdsgeest van in de roman bijna compleet kon reconstrueren wat de beleving nog sterker maakt. Antwerpen wordt door deze reconstructie de echte antagonist die hij is. Door zijn grillig weer, kleine smalle straten en ingewikkeld stratenplan verstoort hij danig de zoektocht naar Maria Van Dam en stelt hij zijn medespelers op de proef. De strip is dus een echte aanvulling op de roman en bevat volgens mij het volledige verhaal doordat de sfeer, tijdsgeest en de rol van Antwerpen zo veel meer waarneembaar zijn.

Evaluatie

Als lezer vond ik deze opdracht uitdagend omdat het me één van mijn lievelingsromans in vraag deed stellen. Welk verhaalaspect zou nog meer aandacht mogen krijgen? Wat zou het verhaal nog meer diepgang geven? etc. Ik ben dan zo opzoek gegaan naar een strip van Het Dwaallicht die de meer ‘verloren’ verhaalaspecten zoals sfeer en tijdsgeest in het verhaal betrekt en waarneembaar maakt. Als ik deze opdracht niet had gemaakt had ik waarschijnlijk nooit echt volledig het verhaal in al zijn aspecten gelezen. Dankzij de strip kon ik me dus een volledig beeld scheppen van de wereld die Elsschot in dit boek creëerde en kon ik me meer inleven in de gebeurtenissen en dat maakt deze opdracht zeker zinvol en speciaal.

Als leerkracht zou ik deze opdracht zeker aanbieden in de klas. Het stimuleert de leerlingen tot kritisch nadenken over boeken en verhaalaspecten en laat hen kennismaken met de graphic novel. Een stripvorm die bij velen onbekend is, maar grote romans zoals Het Dwaallicht van Elsschot een tweede leven geeft en meer aantrekkelijk maakt bij jonger publiek. Ook geeft een graphic novel een breder beeld van de wereld in een boek wat ervoor zorgt dat leerlingen die problemen hebben met het verhaal te reconstrueren in hun hoofd, ook volledig mee zijn met het verhaal en al zijn aspecten.

Opdracht 11: stripanalyse

Plot

Wanneer de gevierde actrice Natalia Willford wordt vermoord, wil Blacksad daar het fijne van weten en gaat hij op onderzoek. Willford is immers niet zomaar een vrouw voor hem, vroeger was Blacksad haar meest betrouwbare bodyguard en werden ze tijdens hun samenwerking dichte vrienden en kregen ze kort een passionele relatie.

De eerste aanwijzingen van de moord leiden hem naar Léon Kronski, een voormalige geliefde van Willford, maar die treft hij dood aan. Door deze net opgezette zoektocht raakt Blacksad betrokken in een gevechtspartij waardoor de politie hem oppakt. Wanneer Blacksad zijn verhaal doet aan de agenten, krijgt hij het advies om met zijn speurtocht te stoppen. Wanneer hij weigert, verliest hij ook de steun van het politiekorps en staat hij er dus helemaal alleen voor zo blijkt, tot commissaris Smirnov zijn voordelen er ook in ziet. Blacksad en Smirnov maken een afspraak en gaan beiden achter aan de oorzaak van de actrice en worden gedurende dit proces goede vrienden.

 De agenten onder het gezag van Smirnov hadden echter wel gelijk… Blacksad komt nog maar net terug van het politiekantoor of hij wordt al bedreigd met de dood door een vreemde hagedis en rat. De rat schakelt hij met gemak uit en de hagedis die versteld staat van dit gebeuren, biecht alles op over de moord op Natalia Willford. Blijkbaar was Willford betrokken in een relatie met Ivo Statoc, de meest invloedrijke zakenman van heel de stad, en had hij haar vermoord simpelweg omdat ze onvruchtbaar was. Blacksad schiet hem koudbloedig neer, en met de hulp van commissaris Smirnov wordt deze moord als zelfmoord herinnerd.

Beeldcompositie

Het eerste stripplaatje van pagina 11 uit Somewhere whitin the shadows is een medium long shot. Je ziet het huis van Natalia Willford van op een afstand, maar je staat wel dicht genoeg om bijvoorbeeld te zien hoeveel lantaarnpalen erop haar terras staan.

Op het tweede plaatje zie je Blacksad van heel dichtbij. Je kan zijn gevoelens van zijn gezicht aflezen wanneer hij Natalia, zijn voormalige geliefde, vermoord op bed ziet liggen. Dit beeld noemen we een extreme close-up.

Het derde shot is volledig op Natalia Willford gericht. Willford ligt vermoord in bed en heeft een levenloze blik in haar ogen terwijl er verschillende agenten rondom haar onderzoek zijn aan het doen over de moord. Deze scene ziet de lezer helemaal vanuit het gezichtspunt van Blacksad en zijn metgezel Smirnov . Dit soort shot is een point-of-vieuwshot.

De pagina eindigt met een blik op de twee speurders en hun peinzende gezichten. Je kan duidelijk zien dat de moord op Natalia hen één groot vraagteken lijkt en ze van plan zijn om dit mysterie op te lossen. Hiervoor wordt een close-up gebruikt van Blacksad en Smirnov.

Closure

De closure die op pagina 11 wordt gebruikt is die van onderwerp naar onderwerp. De lezer blijft gedurende de hele pagina in dezelfde scene en moet in zijn hoofd de overgangen zelf construeren en betekenisvol maken. Dit vereist een hoge lezersbetrokkenheid, maar omdat de momenten zich snel opvolgen en de scene zich steeds afspeelt in dezelfde ruimte verreist deze closure niet veel creativiteit en fantasie, zeker niet voor een ervaren lezer.

Woord-beeldverhouding

Op het eerste plaatje van de strip gebruiken Guarnido en Canales een parallelle verhouding tussen woord en beeld. Als lezer zie je een groot landhuis op een mooie dag wat eerder wijst op een gelukkige ontmoeting, maar de tekst die erbij staat, vertelt over de trieste gevoelens van Blacksad en de moord op een oude geliefde van hem. Iets compleet anders dus en heel tegenstrijdig, vandaar dat ik denk aan een parallelle verhouding.

Het tweede plaatje is een extreme close-up van een boze en terneergeslagen Blacksad. Op het eerste gezicht is het niet echt duidelijk waarom hij zich zo voelt, maar als je de tekst leest is het klaar duidelijk. De vrouw die op het bed ligt, heeft veel voor hem betekend en doet dat waarschijnlijk nog steeds. De woorden geven dus meer duidelijkheid aan het beeld en dat wordt een additieve combinatie genoemd.

Op het laatste plaatje wordt Blacksad samen met Smirnov afgebeeld. Ze lijken beiden in diepe gedachten verzonken terwijl ze naar het dode lichaam van Natalia zijn aan het staren. Moest de lezer de tekening zonder de tekst zien, zou hij zich afvragen wat de twee aan het doen zijn en waarom ze er zo diep nadenkend uitzien. De tekst geeft hier dus weer de nodige verklaring aan het beeld en weer hebben we hier dus te maken met een additieve combinatie.

Personages

Blacksad (protagonist)

John Blacksad (pseudoniem voor John H. Blackmore ) wordt afgebeeld als een zwarte kat en is een privéinspecteur. Hij is opgegroeid in een arme buurt en heeft geen goede reputatie bij de politie door een aantal kwaadjongens streken die hij vroeger in zijn jeugd gepleegd heeft. Tijdens WOII was hij een soldaat en dit zorgt ervoor dat hij een erg bekwaam schutter is en iemand makkelijk kan neerslaan. Ook heeft hij een jaar geschiedenis gestudeerd, maar heeft deze niet kunnen afmaken omdat hij van school werd gestuurd. Op vlak van liefde en relaties heeft Blacksad ook geen geluk. Vele vrouwen waarmee hij een liefdevolle relatie aangaat zijn emotioneel onstabiel, worden vermoord of zijn bezet. Deze gebeurtenissen zorgen ervoor dat Blacksad erg realistisch en pessimistisch in het leven staat, daarom wordt hij ook als een zwarte kater geportretteerd. Hij hanteert vaak zwarte humor, cynisme, maakt moeilijk vrienden en is eenzaam. Hij wordt steeds afgebeeld in een zwart pak en trench coat zoals een stereotiepe inspecteur.

Smirnov (antagonist)

Smirnov is de enigste vriend van Blacksad bij de politie. Hij is politie commissaris en helpt Blacksad bij het uitzoeken op de moord van Natalia. Smirnov is erg empathisch tegenover Blacksad. Hij geeft hem vaak nieuwe inzichten en steunt hem emotioneel tijdens de zoektocht en met de dood van Natalia. Hij wordt daarom ook afgebeeld als een Duitse dog: sterk en krachtig, maar ook trouw en vriendschappelijk.

Natalia Willford  (figurant)

Natalia Willford is de vrouw die in de strip vermoord wordt. Ze is een beroemd actrice die Blacksad vroeger moest beschermen als bodyguard. Tijdens deze samenwerking zijn de twee op elkaar verliefd geworden, maar deze romance heeft niet lang geduurd. Toch blikt Blacksad met veel liefde en heimwee terug op hun relatie en wil hij haar dood wreken. Natalia is net zoals Blacksad een kat, maar dan een witte. Deze kleur staat voor haar zorgeloze jeugd en carrière, maar spijtig genoeg kent haar leven dus wel een triest einde.

Motieven

Het belangrijkste motief in het verhaal volgens mij is de liefde en heimwee van Blacksad voor zijn voormalige vriendin Natalia. Deze zorgt er immers voor dat hij hulp aan Smirnov vraagt en de wraakactie opgang zet. Zonder deze verloren liefde en speciale voormalige band tussen Blacksad en Natalia was er geen verhaal te vertellen, en zou er dus ook geen strip zijn.

Een ander motief is naar mijn mening de jeugd van Blacksad. Deze was beladen met negatieve gebeurtenissen en gevoelens, en ergens wil Blacksad niet dat de gelukkige en succesvolle Natalia een donker lot krijgt zoals zovele vrienden van hem. Dit lot kan hij uiteraard niet meer terugdraaien, maar hij kan haar dood nog wel wreken en dit doet hij dan ook.

Een laatste motief is het schuldgevoel dat Blacksad heeft tegenover Natalia. Hij heeft namelijk gezworen haar voor altijd te beschermen en hier is hij in gefaald. Hij neemt dit zichzelf zo kwalijk dat hij besluit om haar dood te wreken en hiermee probeert zijn falen goed te maken.

Liefde, heimwee, traumatische ervaringen en schuldgevoel zijn dus volgens mij de belangrijkste motieven die in de strip zitten en het verhaal maken. Deze zaken zorgen ervoor dat Blacksad gerechtigheid voor zijn voormalige geliefde wilt, hiervoor de beste speurders zoekt, bijna alles riskeert en het plot zo spannend is.

Sfeer

De sfeer die wordt opgewekt is erg duister en sinister. Dit komt doordat Guarnido donkere kleuren gebruikt en de personages erg bedrukt en beklijvend afbeeldt. Hij laat ook niks aan de verbeelding over en tekent erg realistisch ook al zijn de personages pratende dieren. Het lijk van Natalia wordt bijvoorbeeld zonder poespas afgebeeld. Canales’ schrijfkunsten passen heel goed bij deze tekenstijl. Ook hij wekt een donkere sfeer op door een soort van noodlottig gevoel in zijn schrijven te steken (‘…The remains of a beautiful dream.). En ook hij draait niet rond de pot. Zo wordt er meteen vermeld dat het om een moord gaat van een oude geliefde van Blacksad. Dit samenspel van tekeningen en schrijfkunsten wekt dus een donkere en realistische sfeer op die de lezer doorheen de hele strip bijblijft. 

Taal

Zoals al gezegd vind ik de taal heel to-the-point. Ik wil hiermee zeggen dat het niets voor de verbeelding overlaat. In de eerste tekstkader wordt bijvoorbeeld gezegd dat er een oude vlam van Blacksad is vermoord. De duistere sfeer en gevoel hierrond wordt mooi opgeroepen door dit te koppelen aan het gevoel van misselijkheid die optreed na een slecht ontbijt op een erg vroege ochtend. Zo wordt al meteen de juiste (misschien herkenbare) sfeer voor de lezer opgeroepen. De taal is dus erg beeldrijk, simpel en realistisch wat net zoals de tekeningen voor de gepaste sinistere sfeer zorgt in de strip.

Link naar de volledige stripreeks

books.google.be/books?id=bu2O4IHtJacC&printsec=frontcover&dq=blacksad&hl=nl&sa=X&ei=qcJpVfXhHMv9ygOl4oDIBA&ved=0CFEQ6AEwBg#v=onepage&q=blacksad&f=false